Οι σκέψεις ενός ποδηλάτη που πήρε τα βουνά

Σε ένα απ΄ τα ταξίδια μου γνώρισα μια ανήσυχη μορφή. Ο φίλός μου ο Π. , ή όπως είναι γνωστός στην Μυτιλήνη το «μωρο», Μυτιληνιός γέννημα θρέμα, πήρε την απόφαση και άφησε δουλειά και οικογένεια για μια περιπέτεια με το ποδήλατο. Πούλησε και έδωσε μια μέρα όλα του τα πράγματα, άφησε πίσω όλες τις φοβίες που τον κρατούσαν και την «κοινη λογική» που τον διαπότιζαν όλοι και πήγε για το άγνωστο. Πιο πολύ για να αντιμετωπίσει τους φόβους του. Καθώς πάντα μου κάνει εντύπωση τι οδηγεί τον κάθε άνθρωπο σε αυτό, δέχτηκε να μου μιλήσει και θα σας αναφέρω τις σκέψεις του.

Tον ρώτησα λοιπόν πως το αποφάσισε: «Μ’ άρεσαν πάντα τα ταξίδια, η μουσική, ανακάλυψαν εδώ και πέντε χρόνια ότι μου αρέσει το ποδήλατο. Δεν μου άρεσε η ζωή που έκανα πριν, δεν τον ήξερα, απλά αισθανόμουν άσχημα χωρίς να ξέρω το γιατί. Όλοι έλεγαν ότι έτσι είναι τα πράγματα και ότι έτσι νιώθεις φυσιολογικά. Κάτι άλλαζε μέσα μου»

Ήρθε στη Θεσσαλονίκη με το ποδήλατο και μου ζήτησε να τον οδηγήσω σε ένα καταυλισμό προσφύγων στο λιμάνι για να συνδράμει εθελοντικά. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας.

Ρώτησα γιατί δεν ήταν χαρούμενος, καθώς αγαπούσε τον τόπο του και τη δουλειά του. Απάντησε » Μου άρεσε η δουλειά που έκανα, αλλά όχι ο καταναγκασμός, η ρουτίνα, αυτά που πληρώνονται με το λεπτό. » Για τους ανθρώπους έχει να πει «Φοβούνται να αλλάξουν, περιμένουν από τους άλλους. Δεν είναι εύκολο ούτε κάτι που το κάνει πολύ κόσμος , είναι μια ζωή περιθωριακή η ελεύθερη ζωή. »

Κατάλαβα ότι ο Π. ήθελε να δοκιμάσει τα όριά του και να ξεφύγει από τη ρουτίνα του, είχα την εντύπωση ότι δεν έβρισκε κάπου την πληρότητα. Σίγουρα κάποιος αναρωτιέται πρακτικά πως γίνεται και με τι εφόδια. Μάλλον όμως ότι όταν έχεις την τρελα – την καλή- δεν χρειάζεσαι εφόδια και ασφάλεια. Σύμφωνα με τον Π: «Τα ρούχα , η βρωμιά, να κοιμάσαι στο δρόμο ξεπερνιούνται. Ξυπνάς τους φόβους σου και τα ένστικτά σου για μια ουσιώδη ζωή στο τώρα. Όχι τυπικούρες. Λένε ότι «ετσι πρεπει να είναι τα πράγματα», χωρίς να είναι τα πράγματα κάπως καλά. Ήθελα να δοκιμάσω τα όρια μου. Αν φοβάμαι τι θα πούνε οι άλλοι αν έχω μια τρύπα στην μπλούζα, πως θα σκεφτούν για μένα, αν ντρέπομαι, θα βγαίνω με την τρύπα μέχρι να το ξεπεράσω. Άφησα τα πράγματα και απελευθερώθηκα. Αγωνιζόμαστε για να αποκτήσουμε πράγματα και μετά αγωνιζόμαστε για να μην τα χάσουμε»

Σύμφωνα με τον Π. δεν πρέπει να βολευόμαστε και να καθησυχαζόμαστε. Οτιδήποτε μένει ακίνητο βρωμίζει, η κίνηση είναι ζωή. Rolling stone gathers no moss. 

Ο Π. πήγε από Μυτιλήνη με το πλοίο Καβάλα- Θεσσαλονίκη- Κατερίνη- Καρδίτσα – Ελασσόνα- Τρίκαλα- Καρπενήσι και του άρεσαν πολύ τα βουνά της Ευρυτανίας. Σκεφτόμουν όμως πόσο αγριευτικά μπορεί να είναι ώρες ώρες. Και ο ίδιος λέει «Δύσκολη η μετακίνηση στα βουνά. Τρεις μέρες δεν μίλησα σε κανέναν. Μου τέλειωσαν τα χρήματα και είχα παρέα μόνο το ράδιο όταν έπιανε. Χαιρόμουν που άκουγα ανθρώπινη φωνή. Ένιωθα ανάγκη να δω φίλους και να αγκαλιάσω. Αλλά όταν άκουγα τι έλεγαν οι εκπομπές, έλεγα μέσα μου καλά έκανα και πήρα τα βουνά, είναι κοροϊδία, θα πρέπει να βάζουμε προτεραιότητα την ανθρωπιά»

Όταν μιλήσαμε ο Π. ήδη έλλειπε 4 μήνες από τον τόπο του. Τον ρώτησα τι τον δυσκόλεψε. Π: «Δύσκολα τα βουνά και αφιλόξενο περιβάλλον. Οι πιο ωραίες στιγμές είναι όταν συνάντησα φίλους και αγνώστους ανθρώπους που μου έδιναν πράγμα και μου έλεγαν ότι τους εμψυχώνω. Αυτό που μου λείπει είναι η οικογενειά μου, οι φίλοι μου, οι τρελοί του τόπου μου, ο τόπος μου. »

Η επόμενη κίνηση του Π. είναι να πάει εκτός Ελλάδας σε κάτι φίλους τους στην Ιταλία μέσω Σκοπίων, Σερβίας και Κροατίας. Υπολογίζει να του πάρει γύρω στις 20 ημέρες. Θέλει να πει στους αναγνώστες μας πως κάθε δεπτερόλεπτο είναι πρόκληση και δεν χωράνε σχέδια. Ο εγωισμός είναι αόρατος εχθρός. Πηγαίνει με πυξίδα την αγάπη και κόντρα στο φόβο. Ποδηλατεί 7 ώρες την ημέρα και ζει στο τώρα. Φυσικά δεν σκοπεύει να το κάνει για πάντα και προς το παρών βασίζεται και στη βοήθεια των συνανθρώπων του. Όπως μας λέει «Τρώω σε φίλους λιτά , παξιμάδια και ξηρούς καρπούς. Παίζω μπαγλαμαδάκι, θέλω να προσφέρω εθελοντισμό και να γνωρίσω τόπους. Τώρα που θα πάω στην Ιταλία άκουσα κάτι για μάζεμα αχλαδιών. Μ’άρέσουν κάτι τέτοια. Νιώθω ότι όσο πιο απλός γίνομαι τόσο πιο όμορφα νιώθω»

Καθώς πέρασε κάποιος καιρός από την συνέντευξη ξέρω ότι ο Π. έχει πάει Ιταλία και πραγματοποίησε το ταξίδι του. Πλέον έχει επιστρέψει και αναζητάει νέες περιπέτειες (ισως?). Ελπίζω να βρήκε αυτό που έψαχνε και η ταξιδιάρα του εύχεται το καλύτερο. Κρατάω το σθένος του και εύχομαι σε όλους να κυνηγάνε με το ίδιο αυτό σθένος τις επιθυμίες τους.