Ο Γάλλος και το πορτοκάλι

Αυτή είναι μια ιστορία διαφορετικής κουλτούρας, είναι μια ιστορία του αναπάντεχου, των μικρών αλλα σημαντικών θαυμάτων που συναντάμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Κάτι τόσο ασήμαντο για κάποιους και συνηθισμένο, γίνεται αντικείμενο θαυμασμού για κάποιος άλλους, για τους οποίους είναι τελείως άγνωστο. 

Ήμανε λοιπόν στο Μόναχο, για το γνωστό Εράσμους και εφόσον είχα την ευκαιρία να ζω μονάχη στο ταπεινό μου ενοικιασμένο σπιτάκι, βρήκα κατευθείαν την ευκαιρία να γίνω host του couchsurfing, για όσους δεν το ξέρουν το καναπεδοsurfing πρόκειται για την φιλοξενία μέσω από μια διαδικτυακής πλατφόρμας διάφορων ταξιδιωτών δεν το αναπτύσσω παραπάνω, έχω γράψει άλλο ποστ για αυτό. 

Φιλοξένησα λοιπόν ένα ζευγάρι γλυκήτατων γάλλων τουριστών που επισκέφθηκε την πόλη του Μονάχου και με τα πολλά με τα λίγα τους ξενάγησα στην πόλη. Ίσως είναι στερεότυπο αλλά φάνηκαν να ξέρουν πολύ καλά από κρασιά και να κουνάνε επιδοκιμαστικά το κεφάλι με μια άγνωστη για μένα ποικιλία ου λαλα. Ούτε ξέρω πως τους βόλεψα σπίτι καθώς κοιμόντουσαν στριμωχτά σε ένα μονό στρωματάκι αγκαλίτσα, εντάξει αν υπάρχει έρωτας πολλοί καλοί χωράνε. 

Είναι ένα πρωινό και ο Πιερ σηκώνεται , εγώ θέλω να του ετοιμάσω πρωινό, δεν έχω όμως πολλά στο σπίτι. Του προτείνω πορτοκαλάκια, και ενθουσιασμένος δέχεται «Ναι ναι τα τρώμε πολύ και στη Γαλλία, τρε μπιεν» . «Άσε παλικάρι θα τα καθαρίσω εγώ καθώς βλέπω πως ζορίζεσαι» του αποκρίνομαι. Παίρνω το μαχαίρι λοιπόν και αρχίζει να με κοιτάει απορημένος. «Ναι, μαχαίρι, you know…» Αρχίζω να κάνω το κλασσικό ελληνικό κόψιμο, (δεν ξέρω βρε παιδιά, μήπως το κάνουμε μόνο στη βόρεια Ελλάδα έτσι;) : μια τομή στο βόρειο πόλο του πορτοκαλιού, μια τομή στο νότιο. Η απορία του κορυφώνεται. Με κοιτάζει σαν εξωγήινο. Στο κεντρικό μέρος κάθετες μαχαιριές ανα τακτά χρονικά διαστήματα. Μόλις τελειώσουν οι μαχαιριές βγάζω εύκολα τα επιμέρους κομμάτια φλούδας και μένει…. «ΟΥΟΟΟΟΟΥΥΥ». 

Κάτσε τι έγινε; «WOOOW NO WAY» αναφωνίζει έκπληκτα!! «NO WAY HOW The F**k did you do that!!!??» φωνάζει ξαφνιασμένος σαν να ανακάλυψε τον τροχο. «Οπα όπα φιλαράκι, χαλάρωσε λίγο τι έγινε;;;» «How did you… oh my god my father would just die if he saw this!» Ηρέμησε, ηρέμησε, για το πορτοκάλι κάνεις τόσο θέμα; Πώς το καθάρισα με το μαχαίρι; Η κρίση λυποθυμίας είχε περάσει και είχε φτάσει η στιγμή της εκπαίδευσης. Μου εξήγησε, ακόμα ταραγμένος, πως στη Γαλλία (τουλαχιστον οι δικοί του) καθάριζαν με τα δάχτυλα το πορτοκάλι, όπως καθαρίζουμε εμείς το μανταρίνι. Επισήμανα πως δεν είναι πολύ πρακτικό καθώς η φλούδα του είναι αρκετα χοντρή και πως δεν το θεωρούσα καμιά ανώτατη ευφυία να το κόψεις με το μαχαίρι. Διαφώνησε με στόμφο και είπε πως είναι το πιο φανταστικό πράγμα που έχει δει τελευταία. Υποσχέθηκε να το μάθει στον πατέρα του που προφανώς παιδευόταν χρόνια με τα πορτοκάλια και τα δάχτυλά του, επιμένοντας πως θα πέθαινε από ενθουσιασμό μόλις το έβλεπε. Δεν ήθελα όμως να πάθει κακό ο πατέρας τους και του επέστησα την προσοχή. Η μέρα του Πιερ είχε φτιάξει και έκανε πολύ ώρα να του φύγει το χαμόγελο απ’ τα χείλη, δείχνοντας σκεπτικός για τις τεχνικές καθαρίσματος των πορτοκαλιών, τις τομές που του έκανα και νεύοντας καταφατικά. 

Όσο πολύ έπαθε πλάκα ο Πιερ με το πορτοκάλι, άλλο τόσο έπαθα κι εγώ με την αντίδρασή του και θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό. Στο κάτω κάτω, πόσο συχνά ένα απλό πορτοκάλι προκαλεί τόσο μεγάλη έκπληξη;